Ik zit tegenwoordig zelf vaak in de trein en wordt me ook steeds vaker bewust van alle dagdromen die bij mij te binnen schieten.

Momenten van onbewustzijn zorgen voor allerlei hersenspinsels in diverse contexten en kleuren daarmee iedere reis onder het genot van getjoek.

Vaak blijft het ook bij fantaseren en dat is eigenlijk zonde, want waarom zou je een ‘wat als..’ niet uit kunnen werken tot de realiteit?

Opkomende gedachten belichamen vaak allerlei innerlijke behoeftes en daarom is het goed om met een vorm van realiteitszin de dagdromen eens te bestuderen.

Ter inspiratie heb ik onderstaand gedicht geschreven.