Een paar weken geleden, toen de temperatuur ’s ochtends vroeg rond de  -1 graden lag, stond ik met mijn t-shirt en slippers op Rotterdam Centraal. Er waren uiteraard weer wat gekke blikken en kleine opmerkingen, maar verder niets meer dan normaal.

Ik stond rustig te wachten op mijn trein richting Delft,  tot ik opeens twee gedeeltelijk met glow in the dark bedekte outfits naast me zag staan. “Goedemorgen meneer, is het niet wat koud zo?”. Ik antwoordde iets in de trant van “Het is een mooie uitdaging”. “Wat is uw naam?” vervolgde de eerste politieagent.

Ik dacht dat de agent een geintje maakte, dus ik grapte terug: “De man zonder jas”. De agent vond het minder grappig en vroeg om mijn echte naam en daarbij mijn identiteitsbewijs. Deze had ik niet bij me, maar gelukkig voldeed mijn zorgpas met BSN erop ook.

“U heeft niets verkeerds gedaan hoor meneer, maar we willen even controleren of u niet uit een ziekenhuis of psychiatrische inrichting bent ontsnapt!”. Ik lach hardop en zeg “Oké :)” met een grote glimlach. Terwijl zijn controleer-apparaatje ratelt blijft hij herhalen dat ik echt niets verkeerd heb gedaan, maar dat het toch wel erg vreemd is wat ik aan het doen ben en ze maakten zich zorgen.

Rechts van mij springt een inmiddels bekende van het station mij bij, en zegt “U hoeft zich geen zorgen te maken hoor, ik zie hem al jaren op het station lopen zonder jas”. Het ratelen van het apparaatje is inmiddels klaar en het blijkt inderdaad ik momenteel niet als ontsnapt geregistreerd sta bij een medische instantie.

Ik krijg een ferme handdruk van de agent en ze wensen mij succes en nog een fijne dag.